ساده می گویم عزیزم دل بریدن ساده نیست

چشمهای مهربانت را ندیدن ساده نیست

از زمان رفتنت خورشید را گم کرده ام

ناله های ابر را هر شب شنیدن ساده نیست

ساده نیست...!

من بودم



تو



و یک عالمه حرف...



و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد!!!



کاش بودی و



می فهمیدی



وقت دلتنگی



یک آه



چقدر وزن دارد...

مثل باران

وقت و بی وقت 

در هوایم پراکنده ای

و من

بی هوا ناگهان خیسم از تو ...

پاهایم را که درون اب میزنم 

ماهی ها جمع می شوند

شاید اینها هم فعمیده اند

عمری "طعمه روزگار بوده ام

وقتی پایین ترینم

خدا امید من است

وقتی تاریک ترینم

خدا روشنایی من است

وقتی ضعیف ترینم

خدا نیروی من است

وقتی غمگین ترینم

خدا ارام جان من است

وقتی تنها ترینم خدا بهترین من است

اری.........

خدا بهترین من است....

هنوز حسرت در آغوش کشیدن... برگهای خزان را به دوش میکشم...
دست های خالی من...و نگاه ویرانم...
تا خزان بعد...در انتظار قاصدکها میمانم...
تا شاید...برگی خشک و خسته...گوشه ای پنهان شده باشد...

برایت که بنویسم... تمام وجودم لبریز از عشق می شود...اما تو بی خبر از بارش بارانی...

این روزها چشمهایم بیقرار شقایقها هستند...برای گریستن...

در پی بهانه ای برای خالی کردن غمهایم... بهانه ای برای تو...بنام تو...

برای چشمهایت...که عاشقانه مینگری مرا... 

تو و چشمانت...حرفهای زیادی بلد نیستم ...

نوشته هارا هم فراموش میکنم...وقتیکه به نگاهت برسم...گوشه ای از لبخندت را میکشم...

کنار چشمان پریشانم میگذارم...تا خودم را گول بزنم...دل خوش کنم...

که عاشقانه نگاهم میکنی...لبخند میزنی...راستی بین خودمان بماند...دزدی لبخند ت کار دلم بود...من فقط بلدم...نگاهت کنم...همین... 

از آن سویی که می آیی...دلم خوش نیست میدانم ...
کسی شاید شبیه رمش چشمانت...چه میدانم نفسهایت شده هم دم ...دمادم میدمم از غم...
نمی دانم کسی شاید نمی فهمد... کسی شاید نمی گیرد ...
مرا از دست تنهایی ...تو میخوانی فقط شعرم...
و میگویی عجب حسی...عجب شوری ...عجب عشقی...
عجب احساس زیبایی....تو هم شاید نمی دانی ...نمیدانی چه میگویم...

آغازی در زیر باران...بارانی که تراوش اشکهایم را نوازش میکرد...
می خواهی بروی... و ببری باز این هوای پرخاطره را...
حالا حس میکنم...تشنگی گلها را...که نگاهشان به ابریست...
که به آهستگی می رود...و می برد عشق را با خود...

وقتی میخواهم ...تو را بیاد بیاورم...
تا دست به قلم میشوم...ترسیم کنم تو را...می بینم...
نمی شود بارانی را بکشم که شبیه اشکهایت باشد...
شکوفه ای را نقش کنم...که شباهت لبخند تو باشد...
و هیچ نیسمی را نمیشود وصف کرد...به بوی نفسهایت...که جان میداد به تن خسته من...
حال که نمیشود...نه دستانی کشید ...و نه تبسمی را وصف کرد...و نه نجوای صدایی شنید از تو... 
پس چرا شبها...
فقط یک دم می آیی...و سپیده را برایم نقش میکنی...
این است عشقی که میگفتی؟
میگذاری مرا...در تب ثانیه ها بسوزم؟
مرا به بغض ابرهایی می سپاری... که خود را به پشت ماه پنهان کرده اند...
که فقط چنگ میزنم گلویم را...باشد عشقم...من به همین عاشقانه هایت هم دلخوشم...
فقط یادت باشد...
بی تو...اینجا جهنمی برای خود ساخته ام...

تو چه میدانی ...در نگاهت چه می بینم...
چه میدانی...در نفسهایت بدنبال چه هستم...
لبانت را اینطور غنچه نکن...
داری دیوانه ام میکنی...با پریشانی گیسوانت...

تو مرا تسخیر کرده ای...
در روحم جاری شده ای...
از وقتی بار سفر را بستی و رفتی...
روحم را با خود برده ای...و تن خسته ام...
مدام پرسه میزند کنار ت...تا شاید برخیزی و مرا درآغوشت جای دهی...

تو نمی دانی چشمانت با من چه میکند...
وقتی نگـــاهم میکنی ...چنان قلبم از شیطنـت نگــا هت میلرزد...
که نمیشود نفس کشید... چقدر زیبـاست غنچه لبانت...
و گودی گونه ات...فقط باید مست نگاه شد...
همان کافیست...برای عمری جان دادن برایت...

چرا نگاهم نمی کنی تو...
مگر نمی بینی ...بی تو با بغض چگونه در گیرم...
تو چرا نمی بینی...چگونه پا هایم در این خاک مانده است...
ببین دیگر توان آمدن بسویت را ندارم...چه سنگین میشوم بی تو...
من این روز هایم را فقط باخته ام ...فقط گذشته از کنارم روز و شب...
پس تو کجایی؟چرا به دادم نمیرسی ؟